De in Alblasserdam geboren voetballer werd ontdekt door Hermes-DVS en kwam in zijn jonge jaren dagelijks op zijn brommer vanuit de Alblasserwaard naar Harga. Cees begon in het hoogste jeugdteam van Hermes, de 'regionale jeugd' heette dat toen. De toenmalige staf had al gauw door dat Van Kooten van grote waarde zou kunnen zijn voor het in de Tweede Divisie B (net als onder meer SVV, PEC, Fortuna Vlaardingen) spelende eerste elftal. Hij werd dan ook snel in de selectie opgenomen. Dat werd een druk dubbel programma voor de sympathieke bonkige spits. Op zaterdagmiddag in het jeugdteam, en op zondag in het eerste. Hij zou heel veel doelpunten gaan maken in het eerste, met name ook met het hoofd. Een spectaculaire een-twee waar het Harga publiek van kon smullen, ging als volgt: bij ingooien ter hoogte van het strafschopgebied, eiste middenvelder Gerard Flaes de bal op. Wijlen Gerard Flaes had een wel zeer bijzonder atletische ingooi in petto, waarmee hij de bal echt hoog voor de pot wist te krijgen. Zo hoog dat alleen Cees van Kooten erbij kon. Doelpunt. En zo heel vaak. Cees zou blijven tot en met het laatste jaar van Hermes-DVS in het betaalde voetbal. In het laatste jaar Tweede Divisie kwamen de blauwwitten tot een hoge klassering, mede door vele doelpunten van Van Kooten, waaronder in de eindfase van de competitie een legendarisch doelpunt van zijn hand. Tegen PEC. Hij sloeg op Harga, zichtbaar voor de tienduizend bezoekers op de tribune en zwart-wit maar overduidelijk in beeld gebracht door Sport in Beeld, de bal achter de Zwolse doelman. De bekende arbiter Van der Kroft bleek het te zijn ontgaan. Van Kooten was overigens dankzij zijn fantastische sprongkracht ook als keeper inzetbaar. Tijdens de mao-griep epidemie stond Van Kooten in de basis, niet als spits maar als doelman.
Na zijn lange actieve voetballoopbaan was hij trainer bij de nodige clubs waaronder NEC en RKC. Tevens was hij als ondernemer actief als exploitant van een benzinestation. Ook kwam hij in de horeca terecht, als exploitant van een discotheek. Bij deze horecagelegenheid in Deventer had hij niet speciaal een 'doorman' nodig. De boomlange spits dwong zelf genoeg ontzag af als hij de deur opendeed. Ik liep hem daar - met een bedrijfsuitje van mijn in Deventer gevestigde uitgever Kluwer - een keer op een namiddag tegen het lijf. Hij was zichtbaar prettig verrast herkend te worden als de 'Cees van Hermes'. Ik interviewde hem tweemaal, voor de jubileumboeken van Hermes-DVS, een keer bij het honderdjarig bestaan en de laatste maal ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan, enkele jaren geleden. Hij vond het beide keren heerlijk om over vroeger te kunnen praten. Hij had zo ontzettend veel lol gehad bij Hermes. Een echte vriendenploeg was het. Hij verzuchtte wel toen ik hem voor de tweede maal interviewde, terugkijkend op zijn actieve loopbaan als speler en trainer, dat hij financieel gezien beter 25 jaar later geboren had kunnen zijn. Dan had hij na zijn voetballoopbaan echt niet meer 'verplicht' hoeven werken. Nu was het gewoon nodig en dat ondernemerschap was niet allemaal van een leien dakje gegaan, zo was hij openhartig. Hij had die laatste keer dat ik hem sprak problemen met zijn hart. Dat zou deze boom van een vent niet klein krijgen. Hij overleed na een lang ziekbed aan de gevolgen van kanker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten