Live tribute in Van der Wal aan David Bowie

Bowie-marathon bij Schiedams Boekhuis

Bij het heengaan van Bowie: Planet Earth is blue, and there's nothing I can do...

Er wordt zondagmiddag bij Muziek - Eetcafé Van der Wal aan de Grote Markt 17 een live tribute gebracht aan de vorige week zondag overleden David Bowie. De vaste huismuzikanten zullen vanaf halfvijf vanmiddag hun versies van Bowie's werk laten horen.

Gisteren stond het Schiedams Boekhuis aan de Hoogstraat stil bij het overlijden van David Bowie met een muziekmarathon, waarin systematisch het muzikale werk van de Engelsman ten gehore werd gebracht. 

Het aanstaande weekeinde wordt in het Theater aan de Schie en het Wennekerpand een hommage gebracht aan Bowie.




Blog: Rebel, Rebel

Net voor de jaarwisseling werd ik er moe van, al die lijstjes en top zoveels. Ook lijstjes in kranten wie ons het afgelopen jaar allemaal ontvallen zijn. Het zal wel, denk ik dan, het leven uit. Niet dat ik er onverschillig voor ben. Maar het is ook een soort zelfbehoud. Het ene oor in, het andere weer uit. Maar ik weet nog wél dat ik op mijn zestiende in de gymzaal van de nieuwbouw middelbare school aan de Hugo de Grootstraat het nieuws hoorde dat Jimi Hendrix het leven liet. De school is inmiddels afgebroken en er verrees op dezelfde plek opnieuw een modern gebouw. Ik herinner me de plek niet van de lessen die ik er kreeg, maar van het nieuws dat ik er hoorde.

Net afscheid genomen van de jaren zestig. De herfst van 1970 was het. Held, van jongens van zestien, jongens vol met jeugdpuistjes, nog geen koffie drinkend, rokers waren er ook, en af en toe een biertje omdat je erbij wilde horen. Niet omdat het lekker was. Bitter. Maar Jimi Hendrix (1942), nee toch. De grond van de gymzaal sloeg onder onze voeten weg. Onze gitaarheld. We wilden allemaal worden zoals hij, lak aan iedereen, je peperdure gitaar tegen een versterker rammen en in brand steken voor een publiek van honderdduizend uitzinnig juichende fans. Verlegen jongens van zestien, die droomden van dat ene meisje, wilden allemaal wel een held zijn. Een held die zich niet hoefde afvragen wat andere mensen van hem denken. Dat Hendrix een held was die het heldendom niet kon dragen, deed niet ter zake. Dat ik geen behoorlijke noot uit mijn witte elektrische gitaar kreeg, die ik op mijn door mijn opa zaliger afgedankte Aristona-buizenradio versterkte, evenmin.

Maandagochtend werkoverleg met twee collega’s. De een van mijn leeftijd, de ander een jonkie van veertig. De youngster meldde het nieuws dat David Bowie (1947) zondag was heengegaan. Gelezen op Nu.nl had hij het. De grond van de vergadervloer zakte onder onze voeten weg. Bowie had het aanmerkelijk langer volgehouden dan Hendrix. Dat wel. Rebel, Rebel. Beiden.

Met Bowie zijn wij letterlijk groot geworden. De man die altijd anders was. Schijt leek te hebben aan de rest. Rebel, Rebel, I love you so. Madonna noemt hem in een interview de eerste Rebel. "He showed me that's okay to be different." Rebel, Rebel, nota bene in Nederland tot stand gekomen.

De artiest die het leven regisseerde, zoals hij het einde regisseerde. Bowie die zich onsterfelijk maakt door als een Blackstar afscheid van ons te nemen. De man die begin en eind zo goed weet te verbinden. Een jaar vóór de dood van Hendrix zong hij het al:

And the stars look very different today
Though I'm past 100,000 miles
I'm feeling very still
And I think my spaceship knows which way to go
Tell my wife I love her very much, she knows
Here am I floating round my tin can
Far above the moon
Planet Earth is blue, and there's nothing I can do...
Ground control to Major Tom,
Your circuit's dead, there's something wrong
Can you hear me Major Tom?
Can you hear me Major Tom?
Can you hear me Major Tom?
Can you...





We stellen het zeer op prijs als je onze Facebookpagina Schiedams.nl  een duim geeft! En onze Facebookpagina De Schiedammer krijgt natuurlijk ook heel graag jouw waardering. Dan kun je ons nieuws over Schiedam en Schiedammers goed volgen. Bij voorbaat onze dank. 

Ben je twitteraar? Volg ons dan hier.