Keith Emerson in Schiedam: stak dolk tussen toetsen

"Ik mocht niet naar het concert in Arcade. Het was een andere wereld, waar mijn ouders zich niets bij konden voorstellen."

door Harry de Vries

 

Afgelopen donderdag 10 maart 2016 overleed Keith Emerson (71). Eén derde deel van de legendarische symfonische rockband Emerson, Lake and Palmer (ELP). Hij beroofde zichzelf van het leven in een periode van depressiviteit onder andere terug te voeren op een zenuwprobleem in zijn hand. Daar-door kon hij als pianist en keyboardspeler niet meer het niveau halen dat hij vanaf eind jaren '60 tijdens duizenden liveoptredens en op tientallen studioalbums liet horen. De Japanse toernee die voor de komende weken stond geprogrammeerd zal hem dan ook zwaar te moede zijn geweest, met de genoemde tragische en definitieve beslissing tot gevolg.

Hoe dan ook, Keith Emerson is er niet meer. Terwijl hij er zo'n beetje altijd was in de 57 jaar dat ik op deze aardbol rondloop. Pionier en innovator door zijn gebruik van de Moog-synthesizer en de connectie die hij maakte tussen klassieke muziek en populaire muziek. Daardoor was hij één van de grondleggers van de muziekstroming 'symfonische rock'.  Maar ook een virtuoos pianist, een unieke componist en een bijzondere podiumpersoonlijkheid. De drie keer dat ik ELP in de jaren '70 live zag, zal ik dan ook niet snel vergeten.

De connectie die hij maakte tussen populaire muziek en de klassieke muziek dat is duidelijk. Maar wat is de connectie tussen Keith Emerson en Schiedam? Ik hoor het u denken. Welnu, voordat ELP in 1970 het licht zag, speelde Keith Emerson in The Nice. En dit trio trad in 1968 op in de toenmalige poptempel Arcade aan de Lange Haven 71 in Schiedam. Waar eind jaren '60 en begin jaren '70 ook John Mayall and the Bluesbreakers, Fleetwood Mac en Ten Years After optraden en de Nederlandse grootheden Supersister, Focus, Ekseption, Cuby & The Blizzards en Solution. Vaak georganiseerd door Martin Groenhorst alias DJ Martin Green.

Te gek voor woorden overigens dat deze historie zo matig is gearchiveerd in het gemeentearchief. Gelukkig zijn er Schiedammers die het optreden van The Nice in Arcade hebben bijgewoond, zoals Frans Carree, zelf een begenadigd toetsenist die beïnvloed is door niet alleen Bach maar ook door Emerson. Hij memoriseert: "Het was een zondagmiddagconcert waar ik van mijn ouders niet naar toe mocht. Het was voor hen een andere wereld, waar zij zich niets bij konden voorstellen. Ik ging toch. Stiekem". Er waren die middag zo'n 300 mensen in de Schiedamse poptempel aanwezig en die wisten niet wat ze anderhalf á twee uur lang zagen en hoorden. "Emerson speelde op een relatief simpel en klein model Hammond Organ, de L-100" zo weet Carree nog "en ik stond vooraan bij het podium ademloos en met open mond naar Emerson te kijken. Ik  wist op dat moment dat ik ook zo wilde leren spelen".

Emerson was toen al een podiumpersoonlijkheid die een heel arsenaal aan toetsen meezeulde. (diverse synthesizers, piano's  en orgels) en de raarste dingen uithaalde met vooral zijn orgel. Dat deed hij volgens Carree ook die memorabele middag in Arcade: "Tijdens het nummer 'America' stak hij een dolk tussen de toetsen waardoor de tonen bleven hangen en het orgel bleef doorspelen. Ook smeet Emerson zijn orgel over het toneel waardoor de mechanische veer tegen de ijzeren bak van het Hammond orgel sloeg, met een oorverdovend kabaal ten gevolg". De toetsenist had er ook een handje van om tijdens optredens de Amerikaanse vlag in de brand te steken als protest tegen de Vietnamoorlog. Maar daar had volgens Carree "de brandwacht van Arcade een stokje voor gestoken".

Voor Frans Carree was het een belangrijke middag in zijn ontwikkeling als toetsenist, al kon hij er natuurlijk niets over vertellen toen hij weer thuis kwam. Hij had er immers niet mogen zijn. Ook voor mij was Keith Emerson heel belangrijk. Via de muziek van The Nice en ELP ging ik bijvoorbeeld naar klassieke muziek luisteren. Beide bands verwerkten immers invloeden van bijvoorbeeld

Emerson-kamer in 'hotel Arcade'?

Mussorgsky, Bach en Khachaturian in hun muziek. En via Emerson en consorten ontdekte ik de symfonische en progressieve rock, de muziek die een bindmiddel binnen mijn vriendengroep in de jaren '70 was en nog steeds is.

Wat jammer dat ik dat gedenkwaardige concert op die zondagmiddag eind jaren '60 in Arcade aan de Lange Haven heb gemist. Feit blijft: 'Keith Emerson was here'. Iets voor een 'Emerson Kamer' in het hotel dat binnenkort in de voormalige poptempel Arcade wordt gevestigd? 

Harry de Vries is Schiedammer en blogt over muziek op de muziekblog 'ProgLog AFTERglow'.


We stellen het zeer op prijs als je onze Facebookpagina Schiedams.nl  een duim geeft! En onze Facebookpagina De Schiedammer krijgt natuurlijk ook heel graag jouw waardering. Dan kun je ons nieuws over Schiedam en Schiedammers goed volgen. Bij voorbaat onze dank. 

Ben je twitteraar? Volg ons dan hier.

Live tribute in Van der Wal aan David Bowie

Bowie-marathon bij Schiedams Boekhuis

Bij het heengaan van Bowie: Planet Earth is blue, and there's nothing I can do...

Er wordt zondagmiddag bij Muziek - Eetcafé Van der Wal aan de Grote Markt 17 een live tribute gebracht aan de vorige week zondag overleden David Bowie. De vaste huismuzikanten zullen vanaf halfvijf vanmiddag hun versies van Bowie's werk laten horen.

Gisteren stond het Schiedams Boekhuis aan de Hoogstraat stil bij het overlijden van David Bowie met een muziekmarathon, waarin systematisch het muzikale werk van de Engelsman ten gehore werd gebracht. 

Het aanstaande weekeinde wordt in het Theater aan de Schie en het Wennekerpand een hommage gebracht aan Bowie.




Blog: Rebel, Rebel

Net voor de jaarwisseling werd ik er moe van, al die lijstjes en top zoveels. Ook lijstjes in kranten wie ons het afgelopen jaar allemaal ontvallen zijn. Het zal wel, denk ik dan, het leven uit. Niet dat ik er onverschillig voor ben. Maar het is ook een soort zelfbehoud. Het ene oor in, het andere weer uit. Maar ik weet nog wél dat ik op mijn zestiende in de gymzaal van de nieuwbouw middelbare school aan de Hugo de Grootstraat het nieuws hoorde dat Jimi Hendrix het leven liet. De school is inmiddels afgebroken en er verrees op dezelfde plek opnieuw een modern gebouw. Ik herinner me de plek niet van de lessen die ik er kreeg, maar van het nieuws dat ik er hoorde.

Net afscheid genomen van de jaren zestig. De herfst van 1970 was het. Held, van jongens van zestien, jongens vol met jeugdpuistjes, nog geen koffie drinkend, rokers waren er ook, en af en toe een biertje omdat je erbij wilde horen. Niet omdat het lekker was. Bitter. Maar Jimi Hendrix (1942), nee toch. De grond van de gymzaal sloeg onder onze voeten weg. Onze gitaarheld. We wilden allemaal worden zoals hij, lak aan iedereen, je peperdure gitaar tegen een versterker rammen en in brand steken voor een publiek van honderdduizend uitzinnig juichende fans. Verlegen jongens van zestien, die droomden van dat ene meisje, wilden allemaal wel een held zijn. Een held die zich niet hoefde afvragen wat andere mensen van hem denken. Dat Hendrix een held was die het heldendom niet kon dragen, deed niet ter zake. Dat ik geen behoorlijke noot uit mijn witte elektrische gitaar kreeg, die ik op mijn door mijn opa zaliger afgedankte Aristona-buizenradio versterkte, evenmin.

Maandagochtend werkoverleg met twee collega’s. De een van mijn leeftijd, de ander een jonkie van veertig. De youngster meldde het nieuws dat David Bowie (1947) zondag was heengegaan. Gelezen op Nu.nl had hij het. De grond van de vergadervloer zakte onder onze voeten weg. Bowie had het aanmerkelijk langer volgehouden dan Hendrix. Dat wel. Rebel, Rebel. Beiden.

Met Bowie zijn wij letterlijk groot geworden. De man die altijd anders was. Schijt leek te hebben aan de rest. Rebel, Rebel, I love you so. Madonna noemt hem in een interview de eerste Rebel. "He showed me that's okay to be different." Rebel, Rebel, nota bene in Nederland tot stand gekomen.

De artiest die het leven regisseerde, zoals hij het einde regisseerde. Bowie die zich onsterfelijk maakt door als een Blackstar afscheid van ons te nemen. De man die begin en eind zo goed weet te verbinden. Een jaar vóór de dood van Hendrix zong hij het al:

And the stars look very different today
Though I'm past 100,000 miles
I'm feeling very still
And I think my spaceship knows which way to go
Tell my wife I love her very much, she knows
Here am I floating round my tin can
Far above the moon
Planet Earth is blue, and there's nothing I can do...
Ground control to Major Tom,
Your circuit's dead, there's something wrong
Can you hear me Major Tom?
Can you hear me Major Tom?
Can you hear me Major Tom?
Can you...





We stellen het zeer op prijs als je onze Facebookpagina Schiedams.nl  een duim geeft! En onze Facebookpagina De Schiedammer krijgt natuurlijk ook heel graag jouw waardering. Dan kun je ons nieuws over Schiedam en Schiedammers goed volgen. Bij voorbaat onze dank. 

Ben je twitteraar? Volg ons dan hier.

Goedemorgen Zondag, vaarwel Wim

Dit wordt de eerste zondag zonder Wim Ouwens

door Jan Schrijver





SCHIEDAM -  Hij hield van mooie glazen. Een goede huiswijn, rood of wit, komt tot recht in een mooi wijnglas. Dat principe huldigde hij al in zijn restaurant William aan de Koemarkt, waar hij jarenlang de scepter zwaaide. Toen hij enkele jaren geleden opnieuw besloot uitbater te worden van een horecagelegenheid, werd dat principe opnieuw eer aangedaan. Gasten moet je verwennen en dat doe je met goede spullen. En hij kon daar heel smakelijk en met passie over vertellen.

Onlangs - afgelopen zomer - had hij met zijn Marja er een eerste huurtermijn van vijf jaar opzitten, als horecaondernemer inwonend bij het Jenevermuseum. Met dat eerste lustrum hield het niet op voor het horeca-echtpaar. Zij gingen met hun Proeflokaal van Schiedam verder met het verwennen van gasten. Gasten die een bezoek brachten aan het Jenevermuseum. Of gasten die specifiek kwamen voor een bruiloft, verjaardag, bedrijfsevenement of vergadering. Wim en Marja Ouwens waren van alle markten thuis.

Alleen op zondagochtend moest ze het even zonder Wim doen, dan presenteerde hij voor de Stadsomroep Schiedam het programma 'Goedemorgen Zondag'. Hij vond dat heerlijk om te doen, vertelde hij me twee weken geleden nog, toen ik hem een boek terugbracht dat ik van hem had geleend. Een boek over bekende museumcafés en restaurants, waar zijn Proeflokaal uiteraard niet in ontbrak. Ik bracht het hem twee weken geleden op een ochtend terug. Gewoon afgeven ging natuurlijk niet, want ik kreeg een heerlijke kop koffie van hem aangeboden. Gul en gastvrij. Even gezellig bijgepraat over mijn vakantie in Java en Bali. Ook daar wist hij over mee te praten. Hij had het nodige van de wereld gezien, maar stond met beide benen op de vaderlandse grond. Trots als hij bijvoorbeeld was op waarschijnlijk Schiedams lekkerste erwtensoep die hij 's winters serveerde en waar mensen voor terugkwamen.

Marja moet het nu niet alleen op zondagochtend zonder Wim doen. Marja moet het voortaan altijd zonder Wim doen. In de nacht van woensdag op donderdag is hij overleden. Ter nagedachtenis aan Wim zal de Stadsomroep Schiedam een herdenkingsuitzending verzorgen.

Op de website van de Stadsomroep Schiedam lezen we het volgende bericht:
"Vandaag bereikte ons het droevige bericht dat Wim Ouwens, presentator van het radioprogramma Goedemorgen Zondag, in de nacht van woensdag op donderdag is overleden.

We herinneren ons Wim als een bijzondere en bijzonder ervaren radiomaker die met veel plezier en betrokkenheid prachtige programma's maakte. Onlangs maakte hij nog - tijdens de Brandersfeesten - samen met zijn technicus Bas Siffels de honderdste aflevering van Goedemorgen Zondag vanuit zijn "eigen" Proeflokaal in het Jenevermuseum.

We zullen Wim zeer missen, hij was een prettige vriend en collega.

We zijn er zeker van dat ook de vele luisteraars van Goedemorgen Zondag zijn warme stemgeluid, en de mooie muziek die Wim koos om bij wakker te worden op de zondagochtend, zullen missen!

Komende zondag zal Wim's maatje Bas Siffels samen met omroepdirecteur Yorick Haan en coördinator radio Terry Bouhuizen een speciale herdenkingsuitzending verzorgen."

Een blauwwitte boom geveld. Hermes-icoon Cees van Kooten overleden

VOETBAL - Cees van Kooten is gisteren overleden. Hij was op 20 augustus 67 jaar geworden. Van Kooten speelde betaald voetbal voor Hermes-DVS, OSC Lille, Telstar, Go Ahead Eagles (met 79 doelpunten clubtopscorer) en PEC. Hij kwam negen keer voor het Nederlands elftal uit en scoorde 4 oranje goals.

De in Alblasserdam geboren voetballer werd ontdekt door Hermes-DVS en kwam in zijn jonge jaren dagelijks op zijn brommer vanuit de Alblasserwaard naar Harga. Cees begon in het hoogste jeugdteam van Hermes, de 'regionale jeugd' heette dat toen. De toenmalige staf had al gauw door dat Van Kooten van grote waarde zou kunnen zijn voor het in de Tweede Divisie B (net als onder meer SVV, PEC, Fortuna Vlaardingen) spelende eerste elftal. Hij werd dan ook snel in de selectie opgenomen. Dat werd een druk dubbel programma voor de sympathieke bonkige spits. Op zaterdagmiddag in het jeugdteam, en op zondag in het eerste. Hij zou heel veel doelpunten gaan maken in het eerste, met name ook met het hoofd. Een spectaculaire een-twee waar het Harga publiek van kon smullen, ging als volgt: bij ingooien ter hoogte van het strafschopgebied, eiste middenvelder Gerard Flaes de bal op. Wijlen Gerard Flaes had een wel zeer bijzonder atletische ingooi in petto, waarmee hij de bal echt hoog voor de pot wist te krijgen. Zo hoog dat alleen Cees van Kooten erbij kon. Doelpunt. En zo heel vaak. Cees zou blijven tot en met het laatste jaar van Hermes-DVS in het betaalde voetbal. In het laatste jaar Tweede Divisie kwamen de blauwwitten tot een hoge klassering, mede door vele doelpunten van Van Kooten, waaronder in de eindfase van de competitie een legendarisch doelpunt van zijn hand. Tegen PEC. Hij sloeg op Harga, zichtbaar voor de tienduizend bezoekers op de tribune en zwart-wit maar overduidelijk in beeld gebracht door Sport in Beeld, de bal achter de Zwolse doelman. De bekende arbiter Van der Kroft bleek het te zijn ontgaan. Van Kooten  was overigens dankzij zijn fantastische sprongkracht ook als keeper inzetbaar. Tijdens de mao-griep epidemie stond Van Kooten in de basis, niet als spits maar als doelman.

Na zijn lange actieve voetballoopbaan was hij trainer bij de nodige clubs waaronder NEC en RKC. Tevens was hij als ondernemer actief als exploitant van een benzinestation. Ook kwam hij in de horeca terecht, als exploitant van een discotheek. Bij deze horecagelegenheid in Deventer had hij niet speciaal een 'doorman' nodig. De boomlange spits dwong zelf genoeg ontzag af als hij de deur opendeed. Ik liep hem daar - met een bedrijfsuitje van mijn in Deventer gevestigde uitgever Kluwer - een keer op een namiddag tegen het lijf. Hij was zichtbaar prettig verrast herkend te worden als de 'Cees van Hermes'. Ik interviewde hem tweemaal, voor de jubileumboeken van Hermes-DVS, een keer bij het honderdjarig bestaan en de laatste maal ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan, enkele jaren geleden. Hij vond het beide keren heerlijk om over vroeger te kunnen praten. Hij had zo ontzettend veel lol gehad bij Hermes. Een echte vriendenploeg was het. Hij verzuchtte wel toen ik hem voor de tweede maal interviewde, terugkijkend op zijn actieve loopbaan als speler en trainer, dat hij financieel gezien beter 25 jaar later geboren had kunnen zijn. Dan had hij na zijn voetballoopbaan echt niet meer 'verplicht' hoeven werken. Nu was het gewoon nodig en dat ondernemerschap was niet allemaal van een leien dakje gegaan, zo was hij openhartig. Hij had die laatste keer dat ik hem sprak problemen met zijn hart. Dat zou deze boom van een vent niet klein krijgen. Hij overleed na een lang ziekbed aan de gevolgen van kanker.

Piet van Slobbe van De Pot overleden

SCHIEDAM -  Piet van Slobbe is op 83-jarige leeftijd overleden. Hij was decorateur/letterschilder en werd een bekend figuur in Schiedam als één van de eigenaren van de horecagelegenheden Koffiepot en Onder de Pot, in de volksmond veelal samengevat in één naam 'De Pot'. Piet wordt morgenochtend gecremeerd op de Beukenhof.

Piet was artistiek en creatief. Niet alleen beschilderde hij veel winkelruiten, auto's en andere zakelijke objecten. Ook op het doek wist hij weg, bijvoorbeeld met portretten. En omgekeerd, je kon Piet bijna uittekenen. Hij had een consequente, eigen stijl.  Gebleekte spijkerbroek, niet te strak overhemd en een vlot blauw katoenen colbertje, artistiek brilletje, doorgaans nonchalant aan een brillenkoord hangend. Af en toe opzettend, als het nodig was. En dat was het af en toe. Een van zijn zoons, Alexander, internationaal doorgebroken modeontwerper, kan vader Piet ongetwijfeld nauwkeuriger modisch beschrijven. Ook nu nog, vele jaren na zijn actieve horeca-bestaan, zag je Piet af en toe in de stad ook op een scootmobiel in de voor hem kenmerkende outfit. Het stond hem nog altijd prima.

De horeca in Schiedam is binnen enkele maanden drie bekende gezichten kwijtgeraakt. Afgelopen maanden overleden Ton van Adrichem, bekend van De Rooie Koffer, en Ton Vingerhoets, Schiedams bekendste barkeeper, onder meer van café Onder de Pot, het jongerencafé op het holletje van het Broersveld, dat veertig jaar geleden hoogtijdagen beleefde, en dat gevestigd was in de kelder van lunchroom de Koffiepot aan de Hoogstraat. Nu is met het overlijden van Piet van Slobbe een van de twee eigenaren van de Koffiepot en Onder de Pot overleden.

Hij begon de de Koffiepot met zijn toenmalige vrouw Riet en met Marijke en Leo Kleinekoort, die erboven woonden (en er nog steeds boven wonen). Halverwege de jaren zeventig gingen de echtparen Van Slobbe en Kleinekoort ook in de kelder open. De Koffiepot en Onder de Pot hebben inmiddels decennia geleden hun deuren gesloten. De ruimte aan de Hoogstraat heeft al weer vele jaren een detailhandelsbestemming, de ruimte in de kelder heeft nog wel een horecabestemming.

Piet en Riet kregen drie zonen, de hierboven genoemde Alexander, en John Pieter en Pascal. 



Volg ons ook op facebook en twitter en instagram.