door Peter Joore (tekst & foto's)
SCHIEDAM/HILVERSUM - Op 21 oktober naar Hilversum geweest. Tik tik tik tik slaat Ton op ’t Hof de maat, Lisa Boray, zijn vrouw, zingt, en daarna Harry Emmery met zijn contrabas die de drummer volgt, Hans Jansen danst op de toetsen (met zijn vingers) en sluit de rij: Lisa Boray & Friends is begonnen. De eerste gasten staan waarschijnlijk al met de voet te tikken, een enkeling danst. Op zondagmiddag in Schiedam? Dat is toch voor Vlaardingers een verboden plek op een doodsaaie dag! Jeetje, ik luister en kijk stiekem rond, en zie enkel blije mensen. Behoorlijk heftig. En als iedereen een beetje opschuift, passen precies de laatste liefhebbers erbij.
Drums en zang, een buitenbal
op het Eurovisie Songfestival
Een deel van het gesprek hebben we enkel aangestipt. Niet omdat Lisa er niet trots op is, haar (en soms hun) verschijning(en) op het Eurovisie Songfestival, en wat ze daarvan allemaal vond(en): er is nu eenmaal meer en dichter bij haar hart. In grote lijnen zit het zo:
Lisa Boray is misschien wel de vaderlandse zangeres met moederlijke instincten, die het vaakst Europese (hoofd)steden zingend heeft aangedaan. Zo zingt zij in het achtergrondkoor van Bill van Dijk (Jij en ik, Harrogate (UK), 1982). Datzelfde feest herhaalt zich zes jaar later als vocale steun en toeverlaat van Gerard Joling (Shangri-La, Dublin (Ierland), 1988). In 1992 gaat Lisa op eigen kracht naar het Nationaal Songfestival en struikelt net buiten het ereschavot met Hartstocht op de vierde plek. Dan is de koek, op dat gebied, tot op de dag van vandaag, helemaal op.
Een zangeres en een drummer op een kussen,daar passen enkel harde noten tussen
Terwijl echtgenoot Ton op ’t Hof zijn studio induikt, heeft De Vlaardinger een gesprek met Lisa Boray, naast zijn drumstel. Dat wel. Lisa, gezegend met zelfs een tikje Indiaans bloed van de Algonguin zegt: ‘Ik leerde Ton tijdens het Eurovisie Songfestival kennen in 1978 in Parijs. Harmony was onze troef met ’t is OK en werd 13e. Ik deed backing vocals en Ton moest playback-drummen.
Direct waren we goede vrienden. Toch duurde het nog even voor er een officieel tintje aan kwam. Die eerste nacht in Parijs eindigde ermee dat we in Les Halles bij wildvreemden op een bruiloft stonden te dansen tot de zon weer boven de lichtstad stond. Een vriendelijke en geaccepteerde inval. Jaren later in Nederland dunnetjes over gedaan.’
‘Ik zong in die tijd veel en van alles: orkesten, in de studio en met de Los Vast-band van Jan Rietman. Zwarte muziek als soul en de oude R&B (verwant aan jazz) en de blues ... je kunt me er nog altijd voor wakker maken. Andere muzieksoorten kan ik ook aan, maar die warmen mij niet. Dan komt er van binnen uit een soort weerstand. Dan kan ik niet excelleren zoals ik wil, en raak ik buiten mijn gevoelswereld. Dat voelt als liegen naar mezelf: dat kan geen geld vergoeden.’
Lisa en Ton als muzikanten,
kent vele mooie kanten
Uiteindelijk vervaagde de vriendschap, maar maakte plaats voor wat al jaren in de sterren stond: Lisa en Ton kregen verkering en hun band werd, naast samen optreden, nog inniger. ‘Samen reizen, het podium delen en componeren was al geweldig. Samen de liefde delen was echter de kers op deze taart.’ ‘Nog altijd was ik zoekende naar mijn identiteit, waarin groove en timing zeer belangrijk waren. Op het conservatorium heb ik het vak geleerd in theorie en pianospel. De traditionele disciplines lagen mij niet. Voor mij geen klassieke uithalen. Daarin zit geen emotie als ik het zing, waarvan woede er eentje is. Dan ben ik emotieloos. Laat Maria Callas dat maar doen.’
Vanaf mijn 14e ben ik al aan het zingen en zelden zonder werk. In die tijd deed je soms 3-4 studio-sessie op een dag. Mooie tijden en altijd gevuld met muziek. Met Ton ontdekte ik de heavy funk. De spetters vlogen eraf en ik was verkocht. We toerden wat af door Groot Brittanië in het bijzonder en Europa in het algemeen. Dat was ons leven, en het beviel prima.’
Intussen bleven er de zoektochten naar nieuwe cont(r)acten. Het leven ging immers door. ‘Op een druilerige zondagmiddag werd ik gevraagd om de hoek een demootje in te zingen voor een nieuw tv-programma (GTST, dat trouwens al een half jaar op tv was, toen ik het voor het eerst hoorde) en dat was De tijd van onbezorgheid is voorbij .... De titelsong dus, van Bert van der Veer en componist Hans van Eijck. Uiteindelijk ben ik er goed voor betaald.
Lisa en Ton onder een deken,
dat had André Hazes goed bekeken
Door GTST kreeg het leven van Lisa Boray een BN-draai. Was ze achtergrondzangeres en relatief onbekend, nu zag je Lisa veel op tv en draafde ze op in spelletjesland. Het Nederlandstalige lied pikte een deel van haar aandacht en André Hazes klopte aan de deur. Het duet Sorry is hiervan een deel van het resultaat. Ik zong al 20-jaar bij hem de backing vocals. ‘André is een vriend van ons allebei. Ton heeft ook 25-jaar voor hem gedrumd. Dat ook later dochter Roxy zangles nam was bij mij, en drumles bij Ton, een logisch gevolg. Roxy is getalenteerd, daar gaan we nog veel van horen.’
Gedurende haar carrière viel Lisa te bewonderen achter internationale grootheden als Billy Preston, Dionne Warwick, Charles Aznavour, Dusty Springfield en Denise Williams. Nationaal, naast André Hazes en eerder genoemde artiesten, zag en hoorde je haar ook bij Lee Towers, Gerard Joling en Anita Meijer.
Het werd almaar drukker en één keer stond haar verbintenis met Hazes (“Je stopt toch niet bij mij!”) een wereldtour met de Oostenrijkse zanger Falco o.a. Jeanny en Rock Me Amadeus) in de weg. Lisa, laconiek: ‘Shit happens.’
Drums en solozang,
is niet haar behang
Lisa: ‘Ik ben een dienende zangeres; stel mezelf in dienst van het muzikale proces.Voor mij is de bühne in alle facetten op zijn mooist. Al heb ik eenmaal (1992) solo aan het Nationaal Songfestival meegedaan met Hartstocht. Voor mij echter geen status wereldberoemdheid en journalisten die ’s nachts graaien in je vuilnisbak of strakke rokjes op het podium om de aandacht van het publiek vast te houden.
Schrijven van tekst en muziek is mijn ding. Niet zelden samen met Ton. Als ik almaar “zwaar” moet zingen, krijg ik heimwee naar mijn eigen stukken en wil ik geen arrangementen van een ander. Lekker met vrienden kleine muziek maken. Ik mis de persoonlijkheid altijd vooraan te staan op de bühne. Ik vind alles leuk en interessant.’
De laatste jaren is lesgeven belangrijk geworden. Naast de eigen band Lisa Boray & Friends. Het leuke is dat je onervaren jongeren schuchter ziet binnenlopen en na verloop van jaren als zanger(es) de studio verlaten. Maar ook geef ik grote vissen les en coach waar nodig. Dat geeft een enorme kick. Wat niet wil zeggen, dat ik steeds minder zing. Het podium blijft altijd lonken. Net als het carpoolen met mijn favoriete drummer.’
Drumhuisman en (nog altijd) grote liefde Ton komt weer uit zijn studio. Bezweet en met een grijns, die er wezen mag. ‘Ook weer gelukt,’ zegt ‘ie. Wat, vertelt hij niet. Dan: ‘Je mag trouwens best een compliment geven aan Nathalie Lans. Jazz Podium Waterweg is een mooi initiatief. Daar zouden er meer van moeten zijn. Schiedam mag hier trots op zijn.’
Tot slot een hapje eten. Orientaals en besproeid met een klein beetje vocht een heerlijk afscheid van een gezellige middag.
St. Joris Doele
Doeleplein 1
3111 PA Schiedam
Lisa Boray & Friends
Datum: zondag 8 november
Aanvang: 15.00 uur
Entree
Leden: gratis (hier aanmelden: klik hier)
Niet leden: € 5,-
Online kaartverkoop: Klik hier voor de online kaartverkoop.
Beste lezer, we stellen het zeer op prijs als je onze Facebookpagina een duim geeft! Bij voorbaat dank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten